Νεοέλληνες και φυσικόν περιβάλλον
ή η ηδονή της αυτοκαταστροφής
Αρχιμ. Δοσίθεος
...Για την μόλυνσι του περιβάλλοντος δεν είναι αμέτοχον και το ιερατείον μας. Ηχορυπαίνουν
πόλεις και ύπαιθρο. Τα καμπαναριά των ναών μετεβλήθησαν σε μιναρέδες. Η "έσωθεν" λατρεία
έγινε λατρεία των τριόδων και των καφενέδων. Παίζουν τάβλι, βρίζουν, ασχημονούν, θύουν τη
Αφροδίτη και από τα μεγάφωνα ακούεται "τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν...".
Και να πης ότι η Εκκλησία είναι γεμάτη και ασφυκτιούν οι πιστοί και δεν χωράει άλλους και πρέπει
να ακούσουν κάτι και οι απ' έξω, έ πάει στο καλό, άντε υποχωρούμε. Ένα μικρό μεγάφωνο έξω
από την κυρία είσοδο. Να ακούεται στην αυλή και τούτο σπανίως, Χριστού, Λαμπρή και πανήγυρι.
Αλλά να βουίζουν τα μεγάφωνα μέσα στον άδειο σχεδόν ναό, να στριγγλίζουν και απ' έξω, είναι μια
ηχορύπανσις για την οποία τον λόγο έχει ο εισαγγελεύς.
Στο κάτω-κάτω ο γείτονας θέλει να κοιμηθή. Εμείς με τί δικαίωμα τον ξυπνούμε; Και με πόσα
μαξιλάρια πρέπει να βουλώση τα αυτιά του για να μή μας ακούει; Χώρια που το πλείστον των
ψαλτών νομίζει ότι το μικρόφωνον καλύπτει τις παραφωνίες και γλυκαίνει τις φαλτσοκορώνες.
Οπότε έχουμε τέλεια διαστροφή της ορθοδόξου πνευματικής λατρείας. Οι ειδωλολάτραι λάτρευαν
τους ψευδοθεούς των "έξω" από τους ναούς. Εμείς λατρεύουμε τον αληθινό Θεό μας "ένδον",
μέσα. Όσοι συναθροιζόμαστε στην εκκλησιαστική μας σύναξι. Οι άλλοι είναι ελεύθεροι να κάνουν
ό,τι θέλουν. Εμείς όμως δεν έχουμε το δικαίωμα να τους ενοχλούμε.
Είναι και το άλλο. Οι καμπάνες. Ψήλωσαν τα σπίτια και πολλών τα διαμερίσματα είναι δίπλα στα
καμπαναριά.
Τα παλαιότερα χρόνια υπήρχε τάξις. Η μικρή καμπάνα για τον εσπερινό και τον όρθρο.
Διπλοκάμπανο στη Θεία Λειτουργία. Τριπλοκάμπανο σε Δεσποτικές εορτές και πανηγύρεις.
Τώρα οι καμπάνες είναι ηλεκτρικές. Πατά το κουμπί ο νεωκόρος χτυπούν ανηλέητα όλες μαζί
αδιαφόρως ημέρας, ξεχνά να τις σταματήση γιατί κόβει αντίδωρο ή κουβεντιάζει με τον παπά και
άντε να έχεις νεύρα να τις ακούς. Και πολλοί εκ του ιερατείου είναι κομπλεξικοί. Επειδή
αντιλαμβάνονται ότι ουδείς τους υπολήπτεται, αντεκδικούνται' με όποιο μέσο διαθέτουν. Με τα
μεγάφωνα, με τις καμπάνες. Να σας δείξω εγώ. Αν μπορείτε κοιμηθήτε τώρα.
Έχουμε όμως και μιαν άλλη ρύπανσι. Ξεκινώ από μακρυά.
Η Αγία μας Εκκλησία γέμει συμβολισμών. Και το κερί επομένως που ανάβω έχει τον συμβολισμό
του. Καίομαι εκ θείου έρωτος και λειώνω ενώπιον του θρόνου του Θεού. Και άθελά μου φωτίζω
τους γύρω "όπως ίδωσι τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα τον εν τοις ουρανοίς" καίτοι
πιστεύω ακραδάντως ότι και του κηρού ευτελέστερος ειμί. Έχει όμως και άλλον μυστικό
συμβολισμό. Όπως η φιλεργός μέλισσα συλά τα άνθη και εκ της γύρεως κατασκευάζει το κηρί,έτσι
και ο ορθόδοξος χριστιανός "συλά" τα άνθη των ποικίλων αρετών και τις προσφέρει εις τον Θεόν.
Και αυτό είναι το κερί που ανάβει.
Όταν όμως το κερί είναι από παραφίνη και ξύγγι αυτός ο συμβολισμός χάνεται εντελώς και μένει
μόνον η καπνιά που μολύνει και δείχνει πόσο καπνισμένο εσωτερικό κόσμο έχουμε.
Εκπέμπουμε ούτω πως καυσαέρια που ούτε παληό φορτηγό δεν εκπέμπει αγκομαχώντας σε
ανηφόρα πάνω από 10%.
Αν πης δε και για τις λαμπάδες "ίσαμε το μπόι" μας, τότε και οι τζιμινιέρες του " Αβέρωφ"
ωχριούν...
Αυτά για να μη κατηγορούμε μόνον τους άλλους..
Αρχιμ. Δοσίθεος
(Από το βιβλίο: " Ορθοδοξία και Φυσικόν Περιβάλλον",
σελ.91-93. Έκδοσις Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας).
